Тавре ки ман дар татбиқи гуфт, муҳаққиқон иљтимої дар раванди қабули гузариш ба монанди гузариш аз аксбардорӣ ба синамогарӣ мебошанд. Дар ин китоб мо дида, ки чӣ тавр тадқиқотчиён бо истифода аз имкониятҳои асри рақамӣ ба риоя рафтор (боби 2), пурсед, ба саволҳои (боби 3), таҷрибаҳо идора (Боби 4) дар роҳҳои оғоз кардаанд, ва њамкорї (боби 5), ки дар дар гузашта хеле охир танҳо имконнопазир гардид. Тадқиқотчиён, ки фоидае аз ин имкониятҳо низ ба муқобила душвор, қарорҳои ахлоқӣ духўра (боби 6) доранд. Дар ин боб охир, Ман мехоҳам таъкид се мавзўи, ки ба воситаи ин боб идора ва барои ояндаи тадқиқоти иҷтимоии муҳим хоҳад буд.