Vaak zijn onderzoekers zo gefocust op de wetenschappelijke doelen van hun werk dat ze de wereld alleen door die lens zien. Deze bijziendheid kan leiden tot slecht ethisch oordeel. Probeer daarom bij het nadenken over je studie je voor te stellen hoe je deelnemers, andere relevante belanghebbenden en zelfs een journalist op je studie kunnen reageren. Dit perspectief nemen is anders dan je voorstellen hoe je je zou voelen in elk van deze posities. Integendeel, het probeert zich voor te stellen hoe deze andere mensen zich zullen voelen, een proces dat waarschijnlijk empathie induceert (Batson, Early, and Salvarani 1997) . Door vanuit deze verschillende perspectieven je werk te doordenken, kun je problemen voorzien en je werk in een betere ethische balans brengen.
Verder, wanneer je je werk vanuit het perspectief van anderen voorstelt, zou je verwachten dat ze zich waarschijnlijk zullen fixeren op levendige worstcasescenario's. Bijvoorbeeld, in reactie op Emotional Contagion, richtten sommige critici zich op de mogelijkheid dat dit zelfmoord zou hebben veroorzaakt, een scenario met een lage waarschijnlijkheid maar een uiterst levendig worst-case scenario. Zodra de emoties van mensen zijn geactiveerd en ze zich richten op scenario's in het slechtste geval, kunnen ze de waarschijnlijkheid van deze gebeurtenis in het ergste geval volledig verliezen (Sunstein 2002) . Het feit dat mensen emotioneel kunnen reageren, betekent echter niet dat je ze moet afwijzen als ongeïnformeerd, irrationeel of stom. We moeten allemaal nederig genoeg zijn om ons te realiseren dat niemand van ons een perfecte kijk op ethiek heeft.